อีกคนโต้ขึ้น คนที่เอ่ยขึ้นครั้งนี้ตัวเตี้ยนัก เขาสวมเสื้อคลุมสีทอง บนอกปักลายหัวหมาป่า ผ้าพันสีกรมท่าปักนัยน์ตาสิงห์ สวมรองเท้าหนังกลับ มัดทรงผมสูงคล้ายมงกุฎ ใบหน้าทรงกลม เรื่อด้วยสีแดง แต่มีนัยน์ตาสีทอง ยามเอ่ยคำกับคนอื่นก็ส่องแสงเป็นประกาย คือจักจั่นทองหงอู่ หงอู่เอ่ยเสียงแหบเล็กน้อยออกมา "เจ้าคิดว่ามันเป็นสหายอยู่ตลอด แต่มันเคยปฏิบัติกับเจ้าเยี่ยงสหายบ้างหรือไม่? เจ้าลองคิดดูเถอะ เราบอกมันแล้วว่าเจ้าต้องการวานรยักษ์ตัวนี้ หากเป็นสหายกันจริงก็ควรมอบวานรยักษ์ให้เจ้าโดยไม่อิดออด แต่นี่เกิดอะไรขึ้น? เราก็ยังต้องเตือนพวกมัน มันถึงจะยอมปล่อยอสูรมาให้โดยไม่เต็มใจ คนเช่นนี้เรียกว่าสหายได้หรือไร? เจ้าอาจจะมองพวกมันเป็นสหาย แต่พวกมันอาจคิดไม่เหมือนเจ้า" "อย่างไรพวกไร้สายเลือดก็ต้องจมปลักอยู่กับความสำเร็จที่ถูกจำกัดขอบเขตเท่านั้น เหตุใดต้องรักษาความสัมพันธ์กับมันไว้ด้วยเล่า? "
อังคารที่ 20 เมษายน 2564 เวลา 10. 00 น. พนมสวรรค์ ดอกเป็นฉัตร "พนมสวรรค์" มีสรรพคุณทางยา ไม่ว่าจะเป็น ราก ดอก และลำต้น แก้พิษแมลงสัตว์กัดต่อยและแก้ฝีภายใน ช่วยลดไขมันในเส้นเลือด รากและเหง้ามีฤทธิ์ช่วยลดความดันโลหิต ทั้งสวยงามและมีประโยชน์
ซูเฉินหัวเราะตอบ "ข้าดูเป็นอะไรหรือไม่เล่า? " ทุกคนถอนหายใจด้วยความโล่งอกทันที "เจ้าพบจินหลิงเอ้อร์และคนอื่น ๆ แล้วหรือ? " หวังโต้วซานเอ่ยถาม "อืม ข้าพูดคุยกับพวกเขาเล็กน้อย" ซูเฉินตอบ "เท่านั้นเองหรือ? " ทุกคนตะลึงไป ซูเฉินพุ่งตัวจากไปเพื่อติดตามอวิ๋นเป้าเพื่อที่จะได้คุยกับจินหลิงเอ้อร์เล็กน้อยงั้นหรือ? "แล้วก็ฉวยโอกาสมอบของขวัญชิ้นเล็กไว้ให้ด้วย" "ของขวัญอะไรกัน? " ทุกคนถามเขาขึ้นพร้อมกัน "ผงแป้งที่ทำจากยาขับไล่สัตว์อสูร" ซูเฉินตอบ "มันจะปล่อยกลิ่นอสูรร้ายทรงพลังออกมา ดังนั้นพวกอสูรร้ายระดับต่ำไม่กล้าเข้าใกล้แน่นอน ยาออกฤทธิ์ได้นานมาก ใช้เพียงเล็กน้อยก็ยังได้ผล" อวิ๋นเป้านัยน์ตาเป็นประกาย "ออกฤทธิ์นานเท่าไร? " ซูเฉินคลี่ยิ้ม แล้วเอ่ยขึ้น "ข้าปรุงออกมาทั้งหมด 8 ขวด…… เท่านั้นก็น่าจะพอทำให้พวกนั้นคลั่งได้แล้วกระมัง"